Μου αρέσει το φθινόπωρο…τα χρώματα, η μυρωδιά της βροχής, αυτή η αίσθηση του κρύου που σε κάνει να θες να κουκουλωθείς με την κουβέρτα σου και να μείνεις στο κρεβάτι με τις ώρες!!! Άσε που είναι η εποχή που ξεκινάς τα ‘ζεστά’: ζεστή σοκολάτα, ζεστό καφέ, τσάι (γι’ αυτούς που είναι πιο πολύ του υγιεινού τρόπου ζωής, για να το ξεκαθαρίσω, εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία προτιμώ κάτι με περισσότερες θερμίδες!) Όλα έχουν το χρώμα της σοκολάτας, της καραμέλας και τη γεύση της κανέλας. Το φθινόπωρο είναι μια πιατέλα γεμάτη μπαχαρικά και γλυκά!!! Το φθινόπωρο νιώθω λες και είμαι συναισθητική! Τι είναι αυτό; Συναισθησία είναι η νευρολογική ανάμιξη των αισθήσεων, δηλάδη ένας άνθρωπος »ακούει» τις οσμές και «βλέπει» τους ήχους!!! Εκπληκτικό δεν είναι; Για σας το φθινόπωρο τι θα ήταν; Πάντως για μένα το φθινόπωρο είναι εικόνες και μια εικόνα που με κάνει να το σκέφτομαι είναι ένας πίνακας της Seraphine Louis, μιας ζωγράφου που έκανε ακόμα και ένα φύλλο να μοιάζει με το μεγαλύτερο έργο τέχνης!
Η Seraphine ήταν μια υπηρέτρια η οποία απολάμβανε στον ελεύθερο χρόνο της να ζωγραφίζει τη φύση! Η μήτερα της και ο πατέρας της πέθαναν προτού γίνει 8 χρονών και έτσι η Seraphine αναγκάστηκε να μεγαλώσει με τη μεγαλύτερη αδερφή της. Το 1881 κατέλειξε να εργάζεται σε ένα μοναστήρι στην Clermont γεγονός που επηρέασε τόσο την ψυχολογία της όσο και τη ζωγραφική της. Το πρώι η Seraphine εργαζόταν ως καθαρίστρια στα σπίτια των πλουσίων ενώ το βραδύ απομονωνόταν στο διαμέρισμά της όπου και ζωγράφιζε όλη τη νύχτα υπό το φως ενός κεριού…Ήταν τόσο φτωχή που λένε ότι τα υλικά που χρησιμοποιούσε ήταν διάφορα φυτά και άλλες χρωστικές που έβρισκε στη φύση! Η ζωή της όμως άλλαξε όταν γνώρισε το Γερμανό Wilhelm Uhde το 1912. Ο Uhde ήταν συλλέκτης έργων τέχνης ο οποίος βρισκόταν στο Senlis για παραθέριση…Μια μέρα ένας γείτονάς του, του έδειξε έναν από τους πίνακες της Seraphine. Έκπληκτος ο Uhde ζήτησε να μάθει ποιος ήταν ο καλλιτέχνης αυτού του αριστουργήματος. Φανταστείτε σοκ που έπαθε όταν έμαθε ότι ο ζωγράφος ήταν η καθαρίστρια του σπιτιού! Τελικά γνώρισε τη Seraphine και αφού είδε μερικά ακόμα από τα έργα της αποφάσισε να τη βοηθήσει δυστυχώς όμως ο πόλεμος ανάμεσα στη Γερμανία και την Γαλλία τον ανάγκασε να φύγει από τη χώρα και να χάσει κάθε επαφή με τη Seraphine…
Η ιστορία όμως δεν τελείωνει εδώ…(ευτυχώς γιατί θα ήταν έγκλημα να μην μπορούμε να θαυμάσουμε πίνακες όπως αυτοί!!!) Το 1927, ο Uhde επιστρέφει στη Γαλλία και κατά την επίσκεψή του σε μια έκθεση ζωγραφικής στην Chantilly αναγνωρίζει κάποια έργα της Seraphine. Ενθουσιαμένος με την ανακάλυψή του βρίσκει την Seraphine και αποφασίζει να γίνει ο πάτρωνάς της! Με τη δική του παρότρυνση η Seraphine αρχίζει να ζωγραφίζει (με κανονικά υλικά αυτή τη φορά) σε τελάρα ύψου 2 μέτρων! Το 1929 ο Uhde κάνει μια έκθεση ζωγραφικής στην οποία παρουσιάζει έργα ενός νέου ταλέντου της Seraphine Louis! Η έκθεση είχε τεράστια επιτυχία και απέφερε μεγάλα κέρδη και φήμη στη Seraphine, η οποία δυστυχώς δεν ήταν σε θέση να τα δαχειριστεί. Η ευτυχία δεν θα κρατήσει για πολύ (σιγά μην γινόταν κάποια εξαίρεση!) Ο προστάτης της εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης που επικρατεί (Great Depression) πτωχεύει και αδυνατεί να αγοράσει άλλους πίνακές της…Η Seraphine απογοητευμένη και μόνη χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Είναι αυτό που λέμε ότι την τρέλα και την ιδιοφυία τη χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή. Στην περίπτωσή της η γραμμή έσβησε και η ζωγράφος σκόρπησε και χάθηκε….Η Seraphine μπήκε στο ψυχιατρείο όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της. Ο Uhde συνέχισε να εκθέτει έργα της σε διάφορες γκαλερί ακόμα και μετά το θάνατό της…Και αυτό ήταν το τέλος μιας σπουδαίας ζωγράφου!
Ξέρω είναι λίγο στενάχωρο αλλά νομίζω ότι έτσι γίνεται. Χθες ήταν η επέτειος του θανάτου της Μαρίας Κάλλας και βλέποντας για την ζωή της κατάλαβα ότι για να γίνεις σπουδαίος πρέπει να δώσεις κάτι για αντάλλαγμα, είτε αυτό είναι ο έρωτας της ζωής σου, είτε αυτό είναι η ψυχική σου υγεία. Όλα έχουν ένα τίμημα. Όπως ο Φάουστ πούλησε την ψυχή του στο διάβολο για νιότη και πλούτη έτσι και οι καλλιτέχνες χάνουν κάτι από τον εαυτό τους για την τέχνη τους. Παρ’ όλα αυτά στο τέλος καταφέρνουν μέσα από τα έργα τους να λυτρωθούν και να βρουν την εξιλέωσή τους…Γι΄αυτό και εγώ δεν στεναχωριέμαι γι αυτούς και ούτε τους λυπάμαι απλά νιώθω δέος και θαυμασμό τόσο για τα έργα τους όσο και για το θάρρος τους, να τα δώσουν όλα για αυτό που αγαπάνε, την τέχνη τους….
beauty engineer 