Μουσική! Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου… Άμα με ρωτούσαν ποιο θα ήταν το μόνο πράγμα που θα ήθελα να πάρω μαζί μου σε ένα ερημικό νησί, αυτό θα ήταν το mp3 μου! Αλήθεια λέω, είμαι μονίμως με τα ακουστικά στα αυτιά σε σημείο που να εκνευρίζω αυτούς που είναι γύρω μου γιατί πιστεύουν ότι το κάνω για να τους αγνοήσω. Και μια που κάνω αυτή την εξομολόγηση έχω να πω ότι: »Με λένε…..και είμαι εθισμένη στη μουσική» (εντάξει είπαμε να κάνουμε εξομολόγηση αλλά να κρατήσουμε και κάτι κρυφό!) Αφού συνειδητοποίησα το πρόβλημά μου, άρχισα να αναρωτιέμαι πως τα κατάφερναν οι άνθρωποι όταν δεν είχαν όλα αυτά τα μέσα που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα (18 αιώνα και πιο πριν).
Κατέλληξα στο συμπέρασμα ότι, είτε έπαιζαν οι ίδιοι μουσική (πράγμα που προσπάθησα αλλά απέτυχα!), είτε πήγαιναν σε μουσικές εκδηλώσεις (κάτι σαν συναυλίες) οι οποίες δεν γινόντουσαν και συχνά! Εκεί που το σκεφτόμουν και με έπιαναν ήδη τα πρώτα συμπτώματα στέρησης, στην ιδέα και μόνο ότι δεν θα είχα τη δυνατότητα να ακούω μουσική όποτε το επιλέξω (δηλαδή όλη την ώρα), το είδα στο γραφείο μου!!! Κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, αλλά ακόμα και τώρα μου προσφέρει όμορφες εικόνες και γλυκές μελωδίες….ένα μουσικό κουτί!
Το μουσικό κουτί είναι ένα αυτόματο »όργανο» το οποίο αποτελείται από ένα κύλινδρο με εξογκώματα και μια μεταλλική χτένα. Όταν κουρδίζουμε το μηχανισμό ο κύλινδρος αρχίζει να περιστρέφεται, η χτένα περνάει πάνω από τα εξογκώματα τα οποία είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να παράγουν μια συγκεκριμένη μελωδία. (δεν ξέρω κατά πόσο έγινα κατανοητή γι’ αυτό καλύτερα να το δείτε!)
Νομίζω ότι πλέον έχω γίνει πλήρως κατανοητή! Το μουσικό κουτί ξεκίνησε από μία ταμπακέρα στην οποία τοποθετήθηκε ο παραπάνω μηχανισμός και ιδού το αποτέλεσμα! Τα μουσικά κουτιά είχαν το μέγεθος μιας καπελιέρας μέχρι το μέγεθος ενός επίπλου! Η »γενέτειρά» του είναι η Ελβετία, γεγονός που δεν ξαφνιάζει και πολύ αφού ο μηχανισμός του κατασκευαζόταν από ορολογοποιούς (και για τι είναι γνωστή η Ελβετία; Πέρα από τη σοκολάτα της…). Το 1815 άνοιξε το πρώτο μαγαζί που πουλούσε μουσικά κουτιά στην Ελβετία από τους Jérémie Recordon και Samuel Junod. Ήταν να μην γίνει η αρχή! Σύντομα άνοιξαν και άλλα μαγαζιά στη Γερμανία και στη Βοημία, με αποκορύφωμα τη μετακίνηση Ευρωπαίων κατασκευαστών στις ΗΠΑ. Το μουσικό κουτί έφερνε τη μουσική μέσα στα σπίτια των ανθρώπων και αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της γρήγορης εξάπλωσής του! Αν το καλοσκεφτούμε εξελίχθηκε πάρα πολύ μέσα στο πέρασμα των αιώνων…
Ξεκίνησε σαν ένα πολύπλοκο και ογκώδες κουτί που »προσπαθούσε» να κάνει αυτό που έκαναν οι μουσικοί της εποχής. Δεν ήταν ένα μουσικό όργανο όπως το βιολί ή το πιάνο και δεν λέω ότι είχε ούτε και έχει τη δυνατότητα να παράγει την ίδια μελωδία με αυτά, όμως κατάφερε να φέρει τον κόσμο σε επαφή με τη μουσική! Το γεγονός ότι μπορούσαν να το χειριστούν άτομα που δεν είχαν σπουδές ή γνώσεις μουσικής ήταν μια μικρή επανάσταση, γιατί να μην γελιόμαστε μέχρι τότε η μουσική ήταν προνόμιο αυτών που είχαν τα μέσα και τα χρήματα! Πέρα όμως από τη σημασία αυτής της εφεύρεσης για τον κόσμο, αυτό που μου αρέσει σε αυτό το κουτί είναι το αίσθημα ανυπομονησίας και ενθουσιασμού που μου προκαλεί! Ακόμα και τώρα, όταν το κουρδίζω και το ανοίγω ανυπομονώ να δω τη μικρή μπαλαρίνα να στροβιλίζεται στους ήχους του κομματιού »Dance of the sugar plum fairy».
Όνειρα γλυκά!!!
beauty engineer 